Έθιμο του Άγιου Βασίλη

Το έθιμο αυτό είναι ανάλογο με τα κάλαντα που υπάρχουν την παραμονή της πρωτοχρονιάς σε όλα τα μέρη της Ελλάδας. Η διαφορά εδώ είναι ότι το έθιμο δεν γίνεται την παραμονή, αλλά ανήμερα.
Σε κάθε χωριό ξεκινάνε παρέες από το πρώτο σπίτι του χωριού και λένε τα κάλαντα σε ένα - ένα όλα τα σπίτια, ή όσα είναι ανοιχτά (γιατί όσοι έχουν πένθος κρατάνε το σπίτι τους κλειστό αυτές τις μέρες), λένε τα Ικαριώτικα κάλαντα και οι οικοδεσπότες τους κερνάνε φαγητό, γλυκά και φυσικά κρασί. Στα περισσότερα σπίτια γίνεται ένα μικρό γλέντι, αφού συνήθως οι παρέες φέρνουν μαζί τους και μουσικά όργανα και μένουν σε κάθε σπίτι αρκετή ώρα.
Φυσικά, πίνοντας λίγο σε κάθε σπίτι,  στο τέλος όλοι είναι πολύ μεθυσμένοι, όμως ποτέ δεν έχουν σημειωθεί ατυχήματα, αφού ως παρέες ο ένας προσέχει τον άλλο, και αφού τα πάντα γίνονται μέσα στα σπίτια του χωριού.
Το έθιμο ξεκινάει το απόγευμα, την ώρα που αρχίζει και σκοτεινιάζει και οι παρέες καταλήγουν στα τελευταία σπίτια το πρωί της επόμενης.
Το κάθε χωριό έχει τα δικά του κάλαντα.
Συνήθως οι παρέες αποτελούνται από τους άντρες του χωριού και οι γυναίκες μένουν στο σπίτι για τα κεράσματα. Σε πολλά χωριά όμως τα τελευταία χρόνια οι παρέες έχουν γίνει μικτές.

Σε κάποια χωριά όπως η Παναγιά, οι γυναίκες γυρνάνε τα σπίτια την επόμενη μέρα.
Οι παρέες χωρίζονται σε ηλικίες, δηλαδή κάνουν μια παρέα τα παιδιά, μια παρέα οι μεγαλύτεροι κ.λ.π.
Σε κάποιες περιπτώσεις κάποια χωριά έχουν κοινές παρέες, για παράδειγμα ο Χριστός με το Γλαρέδο.
Τα τελευταία χρόνια γίνεται μια προσπάθεια αναβίωσης του εθίμου και από τους Ικαριώτες που ζουν στην Αθήνα, από τον Σύλλογο Νεολαίας Ικαρίας, όμως εκεί γίνεται σε διαφορετική μέρα, καθορισμένη από τον σύλλογο και διαφορετική κάθε χρονιά.