Απ' όλα αυτά - χωρίς κανέναν δισταγμό ή ενοχή μάλιστα - ήθελα να πάω διακοπές. Επιλέξαμε ένα γνωστό, αγαπημένο μέρος εδώ στην Ικαρία: πήγαμε στον Φάρο. Κίνητρο δεν ήταν μόνο η υπόσχεση ότι το ντύσιμό μας θα ήταν εξ ανάγκης στοιχειώδες και οι κινήσεις περιορισμένες ανάμεσα σε ένα ευχάριστο καλοκαιρινό τρίγωνο (σεντόνι - πετσέτα - χαρτοπετσέτα, και αυτά με καμιά 10αριά μέτρα μεταξύ τους). Κίνητρο ήταν το γεγονός ότι άνοιξε πάλι η Νίκη το ιστορικό για τα ικαριώτικα δεδομένα μπαράκι-καφέ της, το «Φανάρι» (όχι ότι δεν περάσαμε ωραία και στον «Ιάκωβο», στην άλλη μεριά της παραλιακής ανάπτυξης, αλλά η Νίκη κουβαλάει αναμνήσεις πολλών καλοκαιριών...).

Μας καλωσόρισε με ένα από τα δημιουργικά της κοκτέιλ, λέγοντάς μας «αφήστε το σ' εμένα» (ελαφρύ, κατά την εντολή του συζύγου): ένα μείγμα από χυμό ξινόμηλου, κουαντρό, μπίτερ και κονιάκ. Σαν νερό πινόταν!.. Κάποια στιγμή, εκείνη την πρώτη ημέρα, πεινάσαμε. H σαλάτα «Φανάρι» ήταν το αντικείμενο του πόθου μας, ένα απλό, δροσερό φαγητό, από το οποίο έχω δανειστεί στοιχεία για μια συλλογή από συνταγές: από το σπασμένο και βρεγμένο παξιμαδάκι μέχρι το απαραίτητο σημείο της τρυφερότητας, το ξινόμηλο - αλλά και το ροδάκινο ή όποιο χορταράκι έχει, συνήθως γλιστρίδα, δυόσμο (το αγαπημένο μυρωδικό της δημιουργού) και, φυσικά, ντομάτες, κρεμμύδια, αγγουράκια (βάζει και μια μικρή πιπεριά από τον κήπο της, που έχει ελάχιστη, ευχάριστη κάψα). Μια άλλη σαλάτα με φρέσκα φρούτα που φτιάχνει ικανοποιεί όλες τις καλοκαιρινές μας απαιτήσεις - είναι δροσερή αλλά και... μυστηριώδης, με μια σάλτσα από γιαούρτι και σιρόπι καρύδας. Ωραία και αυτή.

Κατά τη διάρκεια των διακοπών μας στον Φάρο, ανάμεσα σε γεύματα στου «Μιλτιάδη» (συνήθως καλαμαράκια τηγανητά και φρέσκο, ντόπιο ψάρι - ο ξιφίας του είναι εξαιρετικός) και στα βραστά ή τα ψητά κατσίκια, τα αμελέτητα και τα άλλα των πανηγυριών στα οποία αναγκαστήκαμε να πάμε λόγω κόρης στην εφηβεία, εξαντλήσαμε το μενού της Νίκης, πολλές φορές λέγοντάς της τι περίπου θέλουμε: μια ομελέτα - «αφήστε την σ' εμένα» (καλή, με τυράκι, ντομάτες και διάφορα μυρωδικά), μια κοπανιστή (σπεσιαλιτέ της μητέρας της, με λίγο ροκφόρ μέσα), ένα τσιζκέικ (που καλούσε την κορούλα μου δύο φορές την ημέρα στο τραπέζι), σάντουιτς και διάφορα μεζεδάκια πάντα φτιαγμένα με μεράκι, απλότητα και καλοκαιρινή φινέτσα. Τα παιδιά μας πηγαινοέρχονταν δημιουργώντας το δικό τους τρίγωνο κινήσεων. H μουσική ξεκινάει γύρω στις 11 το πρωί και τελειώνει... σχεδόν ποτέ. Αχ, ναι, και αυτά τα κοκτέιλ! Για εμάς τους ταλαιπωρημένους από τις διακοπές, το «Φανάρι»... φωτίζει.

«Φανάρι»: Φάρος Ικαρίας, τηλ.:... Πιστέψτε με, δεν είναι απαραίτητο