Το σίγουρο είναι ότι ως λαός συχνά αντιδρούμε, κάποτε μάλιστα και με υπερβολικό πάθος. Το αν η παρακάτω περίπτωση αντίδρασης συνιστά υπερβολή, θα το κρίνει ο καθένας μόνος του. Απ' την άλλη πλευρά θαυμάζει κανείς τα αντανακλαστικά των Ικαριωτών που μόλις διάβασαν για την επικείμενη παραγωγή του «Ικαρου» του Πίτερ Γκριναγουέι, έσπευσαν να διαμαρτυρηθούν!

Ο «Ικαρος», το φιλόδοξο σχέδιο του διάσημου Βρετανού σκηνοθέτη, είναι όπως πρόσφατα γράφτηκε ένα «δράμα σε τρεις πράξεις» το οποίο, ενταγμένο στην Πολιτιστική Ολυμπιάδα, θα παρουσιαστεί στην Επίδαυρο, στο παλιό αεροδρόμιο του Ελληνικού στην Αθήνα και στη Νάπολη. Γιατί λοιπόν ενοχλήθηκαν οι Ικαριώτες και συνέταξαν επίσημη διαμαρτυρία την οποία κοινοποίησαν στους υπουργούς Εξωτερικών, Πολιτισμού, Αιγαίου και σε κάθε υπεύθυνο φορέα; Γιατί στη διαμαρτυρία τους εκφράζουν την πεποίθηση «πως πίσω από όλα αυτά κρύβεται μια ακόμα απόπειρα αφελληνισμού του Αιγαίου» και καλούν τους υπευθύνους να «επαναφέρετε στην τάξη αυτούς που τολμούν να αναμετρηθούν με τους μύθους μας»; Γιατί τονίζουν πως «δεν είναι δυνατόν η πολιτεία να επιδοτεί ανθρώπους που βιάζουν τα όσια και τα ιερά μας»; Διότι τι δουλειά έχει, κατά την άποψή τους, η Επίδαυρος, η Αθήνα και η Νάπολη; «Πιστεύουμε λοιπόν και προτείνουμε», επισημαίνουν, «η Ικαρία να είναι ο βασικός πυρήνας στο θέμα του multimedia, αν θέλουμε να σεβαστούμε τόσο την αρχαία όσο και τη νέα παράδοση. Είναι μία ευκαιρία να προβληθεί η ελληνική παράδοση, η Ικαρία και το Αιγαίο γενικότερα με τα ακριτικά νησιά του και το όλο θέμα να ξεκινήσει από την Κνωσό». Οι Ικαριώτες επικαλούνται το γνωστό μύθο του Δαίδαλου και του Ικαρου, μύθο που ξεκινάει να ξετυλίγει το μίτο του από την Κρήτη και καταλήγει στην Ικαρία όπου πιστεύεται ότι ετάφη ο Ικαρος.

Αλλά, πάλι, σκέφτηκαν οι διαμαρτυρόμενοι αν για κάθε αρχαίο δράμα ή παράσταση βασισμένη στους μύθους μας επιλέγαμε τον συγκεκριμένο χώρο διεξαγωγής τους, η χάρη μας θα έπρεπε να φτάσει ακόμα και μέχρι το σημερινό Ιράν;

ΝΑΤΑΛΙ ΧΑΤΖΗΑΝΤΩΝΙΟΥ