Τελειώνει και ο Απρίλης και εμείς να που δεν καταφέραμε να το κουνήσουμε ρούπι. Από αναβολή σε αναβολή η αναχώρηση. Πότε έχουμε Εκλογές, πότε φταίει ο καιρός, πότε έχουμε γρίπη, πότε δεν υπάρχουν οι προϋποθέσεις, πότε δεν υπάρχουν εισιτήρια διαθέσιμα, πότε δεν έχουμε κέφι. Μα σήμερα φύγαμε ότι κι αν γίνει. Θα πετάξουμε... Να μια λύση. Θα μεταμορφωθούμε, για λίγο, σε σύγχρονους Ικάρους... Η φαντασία δεν είναι κέρινη... Δεν κινδυνεύει να καεί από τον ήλιο.

Ο Ικαρος, ο τολμηρός γιος του Δαιδάλου θέλησε να πετάξει προς τον ήλιο και έκαψε τα κέρινα φτερά του. Ομως με αυτήν του την πτήση έδωσε το όνομά του στο νησί και στο γύρω πέλαγος.

Με το που αναφέραμε το όνομα Ικαρος βρεθήκαμε στο δρόμο για Ικαρία.

Η Ικαρία έγινε γνωστή από την περιπέτεια του Ικάρου, από τις θερμοπηγές της, από το κρασί της, από τις φυσικές ομορφιές της και τους παραδοσιακούς οικισμούς της, από την καλοσύνη των κατοίκων της.

Ιστορικά

Οι πληροφορίες για την ιστορία της κατά την αρχαιότητα είναι λιγοστές. Από τα ευρήματα στο ναό της Ταυροπόλου Αρτέμιδος στο Νας, προκύπτει ότι τον 7ο αιώνα π.Χ. είχε ήδη κατοικηθεί. Στους Βυζαντινούς χρόνους τώρα το κέντρο της ήταν η Οινόη ή Οίνη, το 1204 εντάχτηκε στη λατινική αυτοκρατορία της Κωνσταντινούπολης, το 1484 παραχωρήθηκε στους Ιππότες της Ρόδου και το 1521 καταλήφθηκε από τους Τούρκους. Οι κάτοικοι πήραν μέρος στην Επανάσταση του 1821 και από το 1835 ως το 1869 αποτέλεσε μαζί με τη Λέρο, την Κάλυμνο και την Πάτμο την Τετράνησο. Στις 28 Οκτωβρίου του 1912 η λαϊκή συνέλευση των επαναστατημένων Ικαριωτών ανακήρυξε την ένωσή της με την Ελλάδα. Λίγες μέρες αργότερα το νησί απελευθερώθηκε. Αυτά περίπου γνωρίζαμε όταν ξεκινήσαμε το νοερό ταξίδι μας.

Φυσικά είχαμε ακούσει κι άλλα πολλά για τον, χτισμένο αμφιθεατρικά, Εύδηλο, με τα στενά δρομάκια του, με τα πολύχρωμα λουλούδια και το πράσινο που περιβάλλει το χωριό, για τις όμορφες παραλίες με άμμο ή με χοντρό βότσαλο, για τα λαϊκά πανηγύρια και τα «Ικάρια Ελευθέρια». Είχαμε ακούσει για τις ιδιορρυθμίες του καταπράσινου ορεινού χωριού Χριστός Ραχών που είναι χτισμένο αμφιθεατρικά και που στον πεζόδρομό του τα παραδοσιακά καφενεία ανοίγουν μετά τις εννιά το βράδυ για να κλείσουν μετά την ανατολή του ηλίου. Εχουμε φίλους Ικαριώτες που μας μιλούν με πολλή τρυφερότητα κι αγάπη για τον τόπο τους. Για το νησί τους, που με κανένα άλλο δε μοιάζει! Μεταδίδεται η αγάπη; Μάλλον. Ετσι λοιπόν αποφασίσαμε να δούμε ιδίοις όμμασι αυτό το ανεμοδαρμένο κομμάτι γης, που όμοιό του σε όλην την Επικράτεια δεν υπάρχει. Και φυσικά αφού επισκεφτούμε και το νοτιότερο άκρο της το Καρκινάγρι, το πανέμορφο ψαροχώρι με τους 150 κατοίκους - δύσκολη η πρόσβαση με το αυτοκίνητο, λένε, αλλά το καλοκαίρι πιάνει το φεριμπότ της άγονης γραμμής - και ό,τι άλλο έχει να μας δώσει η υπέροχη Ικαρία θα πεταχτούμε στους Φούρνους.

Ανάμεσα στην Ικαρία, στη Σάμο και την Πάτμο, μέσα στη γαλάζια θάλασσα «φυτρώνουν» τα τρία μικρά νησιά: οι Φούρνοι. Οι Φούρνοι, που λες και υπάρχουν μονάχα για να προσφέρουν στον εξαντλημένο και ταλαιπωρημένο άνθρωπο της πόλης, ήρεμες διακοπές. Ακόμα και το καλοκαίρι. Μια εικόνα έρχεται στο νου μας: η κεντρική πλατεία γεμάτη από πλατάνια. Τα σπίτια, παλιά και νέα είναι πλημμυρισμένα από λουλούδια και γύρω - γύρω υψώνονται οι αμυγδαλιές, οι μυρτιές, οι φραγκοσυκιές και δύο... ανεμόμυλοι. Στους όρμους θα ανακαλύψουμε τα λιμανάκια, εκεί που τον Αύγουστο, αυτόν ή κάποιον άλλο, δεν έχει σημασία, θα βουτάμε μέσα στο καταγάλανο κρυστάλλινο νερό. Και θα νιώθουμε ελεύθεροι και μοναδικοί κάτοικοι του πλανήτη. Θα νομίζουμε, ότι είμαστε μόνοι στη Γη, μόνοι στη θάλασσα. Αυταπάτες; Ισως. Και λοιπόν, καλές είναι κι αυτές.